Wat moet ik zeggen? Wat kan ik zeggen? Ik ben weer thuis. Wat een ongelofelijke tegenvaller... wat een koude douche... wat een enorm kutgevoel.
Zo zit je nog met je slippers op een stoeltje op de stoep voor het hotel te genieten van alles wat voorbij komt lopen en rijden, midden in Saigon, lekker warm, lekker niks aan de hand. En zo zit ik weer in m'n huisje in Amsterdam achter m'n computer. Kijk naar buiten en ... ik voel me absoluut uit het veld geslagen.
M'n vlucht was een comfortabele maar lange reis van bijna 24 uur. Gelukkig kon ik in het vliegtuig redelijk slapen, dus de tijd ging redelijk snel. Na een overstap in Parijs was ik zo in Nederland. Ik had me van tevoren al een beetje proberen in te stellen op alles, en ik had gedacht dat ik blij zou zijn om iedereen en alles weer te zien. En ik was ook blij om iedereen weer te zien en m'n kat weer even te knuffelen, maar nu dat allemaal achter de rug is, moet ik weer gaan nadenken... Ik kan alleen maar denken aan alle lieve mensen die ik in Vietnam heb achter moeten laten, alle aardige, gastvrije, vrolijke en grappige mensen. De lieve meiden, de mooie landschappen, het mooie weer...
De hele reis was een droom, een hele echte gave droom. En ik weet een ding heel erg zeker... IK GA WEER TERUG. Ik wil niet meer in Nederland zijn... de schoonheid van Vietnam heeft me gegrepen, al voordat ik er naartoe ging. En nu ik er ben geweest wil ik alleen maar terug... Misschien is het omdat ik net pas terugben en een beetje van slag ben... maar nee, ik zal teruggaan. Ik zal m'n uiterste best doen om zo snel mogelijk weer terug te gaan. Ik mis m'n meisje uit Hue, ik mis de motorscooters, ik mis het mooie weer, ik mis de palmbomen, ik mis de rijstvelden, ik mis de tempels, ik mis alles... nu al... heel erg.