Het heeft een tijdje geduurd voordat ik alles goed in kaart had maar nu ga ik dan bijna echt weg. Morgen vlieg ik aan het einde van de middag van Schiphol naar Jakarta, uitgezwaaid door m'n lieve ouders. Het kriebelt aan alle kanten, ik ben er klaar voor!

Ik ben al wat weken bezig om m'n reis beetje voor te bereiden. Spulletjes verzamelen, wat heb ik nog, wat moet ik kopen (en vooral: wat niet), naar Den Haag om een visum aan te vragen, inentingen halen, malariapillen, loperamide, deet, ors, paracetamol... En nu zit alles in m'n backpacks, een grote en een kleine.

If it doesn't kill you...

Er is zoveel gebeurd de afgelopen anderhalf jaar dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen. Mensen die me kennen weten waar ik het over heb. Een van de redenen van m'n reis is dan ook om een tijd in een andere omgeving te zijn en na te denken over de toekomst. Hoe moet 't verder? Hoe ga ik het aanpakken? Zowel privé als qua werk? Ik ben ook nog eens pas 40 geworden dus het schijnt nu allemaal te beginnen. Ik hoop dat dat ook zo is, maar daar moet ik zelf wel wat voor doen natuurlijk. Vraag is dus: wat?

Het einde van m'n relatie heeft een hoop teweeg gebracht. Het stof is inmiddels redelijk neergedaald maar wat er aan vooraf ging was verschrikkelijk zwaar. Ongeveer een jaar geleden begon ik weer langzaam een beetje op te krabbelen maar eind 2014 dacht ik nog dat ik het allemaal niet zou trekken. Nu we een tijd verder zijn denk ik daar gelukkig anders over. Ondanks de ellende - of dankzij - heb ik heel veel geleerd. Het was een keiharde les die ik echt niemand toewens, zeker niet op deze manier. Maar als ik nu af en toe terugkijk heb ik er ook iets voor teruggekregen. Een andere, betere versie van mezelf. Ik zal daar later meer over proberen te schrijven.

Bestemming onbekend

Eind oktober 2002 reisde ik ook alleen af naar Azië. Toen was het de eerste keer, en vertrok ik nadat ik ontslag had genomen naar Vietnam. Ik had voorzichtig eerst vier weken in gedachten, want stel dat ik het niet leuk had gevonden, dan was ik snel weer terug. Maar al na een korte tijd heb ik m'n retourticket omgeboekt (en later nog een keer) en kwam ik uiteindelijk pas tien weken later, op 10 januari 2003, overlopend van de energie en ervaringen weer terug in een koud en bevroren Nederland. Mèh.

Dat was een reis om nooit te vergeten. Het land, de natuur, de cultuur, het mooie weer, het eten, de mensen (met sommigen heb ik nog wel eens contact) en vooral de avonturen onderweg. Het was alsof je op een trein met onbekende bestemming stapte die pas tien weken later weer ergens tot stilstand kwam. Die herinneringen zullen me altijd bij blijven.

Deze reis zal anders zijn, en dat is maar goed ook. Ik hoop natuurlijk op weer een berg mooie herinneringen. Maar alleen het idee al dat de komende twee maanden volledig open liggen en ik absoluut niet weet waar ik straks in terecht kom geeft me al een dikke vette grijns.

Ik hoop dat ik jullie via dit blog in woord en beeld regelmatig kan bijpraten over m'n reis. Ook leuk om wat van jullie te horen, mail linkje staat onderaan deze pagina. Als je nog geen mailtje hebt gehad: aanmelden voor mailinglijst kan ook, vul je hieronder mailadres in en je ontvangt een mailtje zodra ik weer iets te melden heb. Voor straks: voorlopig m'n laatste nachtje in een Nederlandsch bed.

Tot gauw!
Vincent