Het is 2003! Goed zeg! Een nieuw jaar alweer. M'n vorige bericht kwam nog uit Sihanoukville, maar vandaag ben ik weer teruggekomen in Phnom Penh. Een dag later dan gedacht, maar dat kon gezien m'n kater gewoonweg niet anders.
Oudejaarsavond begon met een uitgebreid diner met de familie plus kinderen en nog een aantal andere mensen. De kinderen waren zoet, en het eten was heet (Indische Curry, dus geen oliebollen dit keer). Ik had mezelf al voorgenomen dat ik hoe dan ook naar het strandfeest zou gaan, en met mij waren er nog drie fransen van mijn leeftijd (op reis voor zestien maanden!) aan tafel die dat ook wel zagen zitten. Dus om 23.30 vertrokken we op twee scooters naar het meest zuidelijke strand. Sihanoukville heeft namelijk vier stranden die als een soort cirkel om het uitgestrekte plaatsje heen liggen. Wil je dus van de ene kant naar de andere kant, dan zit je dus wel even op de scooter. En zo raceten we dus, met in de ene hand een fles vodka (5 dollar!) en de andere hand een peuk, op slippers en in t-shirt door Sihanoukville om precies op tijd aan te komen op het feest. We stapten af en het aftellen begon...
Zo'n twee of driehonderd mensen, voornamelijk andere reizigers) hadden zich op strand verzameld. De muziek werd verzorgd door de plaatselijke dj (niet slecht!) en er was een soort bar (een rieten hut met een grote kist waar blikjes en flesjes in lagen) waar drinken werd verkocht. Het strand is niet diep, zo'n twintig meter, dus het was perfect om zo tussen de zee en de rieten hutjes in lekker te zitten, staan of dansen om een kampvuur. En dus kan ik trots zeggen dat ik voor het eerst op m'n blote voeten heb gedanst in de open lucht op het strand onder de sterren... Onvergetelijk! Overal lagen, zaten of dansten mensen en de meesten waren uitbundig! Helaas was een van de fransen een beetje ziek dus die vertrokken redelijk op tijd. De vodka werd stiekem door de gekochte cola gemixt en toen de fles bijna leeg was, raakte ik langzaam de tijd kwijt en voor m'n gevoel heb ik zo nog een behoorlijke tijd rondgedwaald, gesprekken gevoerd met andere feestgangers, nog meer gedanst, vietnamees gepraat met verbaasde mensen (het is toch echt anders dan Cambodjaans) om na verloop van tijd uitgeteld in een strandstoel te vallen... Hoelang ik daar heb gelegen weet ik niet precies, maar ik moest mezelf toe blijven schreeuwen dat ik m'n ogen OPEN MOEST HOUDEN! Door kleine spleetjes zag ik het feest verder aan me voorbij trekken... en zo werd het tijd om naar huis te gaan. Een half uur later, ik denk om een uur of vijf, lag ik in m'n kippenhok, moe maar zeker voldaan.
En nu begint het echte leven bijna weer. Ik ga er nog even uithalen wat erin zit. Ik zal teruggaan naar Saigon om daar te proberen nog een retourvlucht te kopen naar Hue, om zo nog een paar dagen met Lu Thu en de anderen door te brengen. Ik weet nog niet of het gaat lukken, maar ik ga het proberen.