Daar zijn we weer. Terug in good-ol'-Saigon! Na een paar hele fijne dagen in Phnom Penh, doorgebracht tezamen met de dochter van..., werd het hoog tijd om terug te keren naar het land van Ho Chi Minh. Dat heeft me gisteren de hele dag gekost, en ik was behoorlijk versleten toen ik hier aankwam. 's Ochtends vroeg werd ik met de taxi naar de speedboat-aanleg-steiger gebracht, een uur rijden (over de gatenkaas-wegen) buiten Phnom Penh, daar de speedboat op, een uurtje knallen over de Mekong Rivier tot aan de grens met Vietnam. Daar er weer uit, stempeltje hier, papiertje invullen daar, en op de volgende langzame boot Vietnam in. Aangekomen in Chau Doc gelijk door naar het busstation, en daar met 12 japanners in een minibusje gepropt. En omdat ik als laatste een kaartje kocht mocht ik fijn achterin, tussen de bagage, met m'n lange benen opgevouwen. Vandaar vertrokken we vol goeie moed richting Saigon. Een heeeele lange rit...
Terugkomen in Vietnam nadat ik in Cambodja was geweest voelde tegelijkertijd goed en een beetje vreemd. In het busje werd je gelijk hardhandig met je neus op de feiten gedrukt ("er zijn hier geen verkeersregels"), maar het landschap en de veel grotere oosterse invloeden maken iets van het kamikaze-werk goed. Na een dollemansrit van bijna 6 uur werden we ergens bij een verlaten busstation (het was inmiddels half 10 's avonds) buiten Saigon uit de bus geknikkerd. Eindelijk even uitrekken en frisse lucht, alle botten weer op z'n plek duwen en onderbroek uit je naad pulken. Motorbike, Sir? Motorbike? Ja! da's goed! Breng me naar m'n oude hoteletje, waar nog een deel van m'n bagage ligt! Even nog twintig minuten uitwaaien achterop de scooter is na zo'n lange busrit echt relaxed. Relaxed in de zin van; lekker die frisse uitlaatgassen, en die andere 4 miljoen toeterende motorscooters om je heen. Het klinkt misschien angstaanjagend, maar het is een geweldige ervaring.
Vandaag weer fris wakker om een vliegticket proberen te boeken om naar Hue te gaan. Ik ben nu hier, en zal hier niet snel meer zijn (alhoewel...) en ik wil eruit halen wat erin zit. De tijd dringt, en het is vandaag zondag, maar zelfs het kantoor van Vietnam Airlines was een paar uurtjes open. En ja hoor, morgen vlieg ik met een binnenlandse vlucht om 10.45 uur als een speer terug naar het mooie Hue, om daar nog twee nachtjes te zijn om 8 januari weer terug te vliegen naar Saigon. De volgende dag zit het er dan toch echt op... :-(
Ik moet naar huis... De koek is op... de muziek stopt, het licht gaat weer aan... Het gevoel van het aflopen van een knalfeest begint zich langzaam op te dringen. Het zal zwaar zijn om weer terug te komen in Holland, ook al zie ik ernaar uit om iedereen weer te zien en te spreken. Ik heb de afgelopen maanden nagedacht over wat ik wil gaan doen de komende tijd, en langzaamaan beginnen zich een paar plannen te vormen. Ik kan daar pas goed over nadenken als ik Nederland terug ben, want nu wil ik nog even genieten van alles hier.