Op de zaterdag dat we uitchecken uit Purple Valley wordt afscheid genomen van de medegasten. Veel zijn ‘s nachts al vertrokken, de overgeblevenen hangen nog wat rond maar zullen snel plaats maken voor een nieuwe lichting. Ik vertrek rond 9 uur samen met Victoria en Jennifer per taxi richting het zuiden van Goa. De rit duurt z’n 2,5 uur.
Jennifer is zelf yoga-docente, heeft o.a. Aziatische voorouders, komt uit Toronto, woont de helft van de tijd in Zwitserland en andere zes maanden in India. Ze volgt al twee maanden docent Petri (eerst in Thailand en nu in India). Na het retreat geeft ze zelf een mini-retreat aan welgeteld 1 gast; een ook in Zwitserland wonende Slowaakse ex-Olympiër die de yoga-smaak te pakken heeft en graag een keer India ‘wil doen’, met zijn docent Jennifer. Omdat er ruimte is voor meer gasten heeft Jennifer rondgevraagd of er Purple Valley klanten mee wilden doen. En aangezien ik toch naar zuid Goa wilde (m’n trein naar Hampi vertrek daar ongeveer) leek me dat wel een leuk idee. Wel onder voorbehoud, want m’n lichaam heeft rust nodig en de stranden van zuid Goa schijnen erg mooi te zijn :-) De andere medereiziger is Victoria. Ze heeft ook de twee weken in het retreat doorgebracht maar gek genoeg heb ik haar daar nauwelijks gesproken. Nu we toch een paar uur in de taxi zitten kunnen we even bijkletsen.
Ze komt op het eerste gezicht een beetje streng en gesloten over. Ze is klein van stuk, komt uit Oekraïne en is op haar twintigste naar de V.S. geëmigreerd. Ze woont nu met haar man in Londen en heeft twee kinderen van in de twintig. Ik leer haar de aankomende dagen goed kennen.
Na de lange hobbelrit komen we aan in ons nieuwe verblijf. Bahkti Kutir heet het, en het is een soort jungle met bamboehutten niet ver van het strand (al zien we het strand hiervandaan niet). Gelukkig hebben ze een kamer over, maar de kosten zijn hoog en de kamer – een gammele bamboe boomhut die al zeker 10 jaar niet schoongemaakt lijkt te zijn – is aan de schrale kant. Aangezien ik geen zin heb om met m’n zware backpack in de tropische hitte rond te lopen, op zoek naar iets anders, installeer ik mezelf en drink daarna samen met Victoria een bak koffie op het terras, onder de gedrappeerde parachute-achtige zeildoeken. Na de koffie gaan Victoria en ik samen naar het strand om polshoogte te nemen. Het strand is echt schitterend. Breed, vlak, in een soort baai gelegen met palmen erlangs zover je kunt zien. Iedere meter langs het strand is benut; overal restaurantjes en hutten die gehuurd kunnen worden voor de ultieme slapen-op-het-strand-ervaring. Op het strand kunnen bedjes gehuurd worden en er liggen wat bootjes die je naar verderop gelegen eilandjes varen.
Het is leuk om Victoria te leren kennen. Zoals gezegd is ze begin jaren 90 uit Oekraïne naar New York gekomen. Oekraïne was in die tijd nog ijskoud communistisch (ondanks sinds 1991 afgescheiden van de Soviet Unie) en het leven was zeker niet gemakkelijk. Over karig gesproken. Thuis heeft ze als een van de weinigen een eigen slaapkamer, een luxe in die tijd. Het is zo klein dat je ‘s avonds je bed moet uitklappen en ‘s ochtends weer moet opvouwen, anders kom je de kamer niet uit. Er is geen sprake van rijkdom of uitspattingen. De enige luxes die ze zich kunnen veroorloven komen tot stand door ‘schenkingen’ van haar ouders aan de hogere types in het communistische apparaat. Meestal ontving ze dan een boek of iets dergelijks. Als ze 15 is leert ze op school haar toekomstige partner kennen.
En omdat ze Joodse voorouders heeft (ook al zelf niet praktiserend) worden zij, haar vriend, haar ouders en grootouders in de V.S. aangemerkt als vluchteling. Zodoende nemen ze de beslissing om – als ze 21 jaar is – huis en haard achter te laten en naar de V.S. af te reizen. Ze heeft een paar koffers, spreekt geen woord Engels en heeft verder geen contacten in het grote, onbekende land. Maar ze wagen de gok. Gelukkig worden ze door de Joodse gemeenschap in New York opgevangen. Na een stroef begin kan ze ze al gauw voor een minimaal bedrag een studie gaan volgen die normaal gesproken $50.000,- kost.
En na veel jaren leren, aanpassen en vooral keihard werken is ze inmiddels doorgedrongen tot de top van het mondiale bedrijfsleven. Ze heeft een persoonlijke secretaresse en vliegt iedere maand de wereld over om meetings bij te wonen in ofwel Europa of ergens in Amerika. Ze overnacht in de duurste hotels (5+ sterren) en is inmiddels gewend aan ongekende luxe. Het bestaat: de Amerikaanse droom, maar dan in ‘t echt! Zoals ze zelf zegt; “Amerika is een land van kansen voor nieuwkomers en harde werkers”. Mooi verhaal.
En toch, en toch, en toch. Er wringt iets. Want waarom een yoga-retreat in India? Victoria is een ervaren yogi, en heeft al een aantal retreats gedaan ook. Maar ze is nu – door een paar dagen wild te kamperen in een junglehut – duidelijk buiten haar comfortzone aan het stappen. Eigenlijk zou ze na Purple Valley direct naar huis gaan, op naar de volgende meeting. Maar Jennifer wist haar over te halen om een paar dagen mee te gaan naar het zuiden. Secretaresse gebeld, vluchten omgeboekt, meeting verplaatst, etc. En nu zitten we op het strand onze verhalen uit te wisselen.
De aap komt langzaam uit de mouw. Want ondanks haar mega-succesvolle en rijke leven, met alles erop en eraan, voelt ze toch ergens een leegte. Er mist iets, al kan zie niet precies zeggen wat het is. Spullen en geld genoeg. Iedereen gezond, kinderen gaan goed. En toch.
Jullie weten misschien dat ik nadat ik zelf m’n eigen bodem bereikte eind 2014 en begin 2015 (vanwege het einde van m’n relatie) ik daar als een heel ander persoon uit ben gekomen. Mijn spirituele ervaring die volgde op de breuk en het pad dat ik sindsdien ‘bewandel’ heeft me zo enorm veel gebracht dat ik dankbaar ben dat ik die crisis en daaropvolgende ervaring heb meegemaakt. De wereld kreeg opeens een compleet nieuwe glans en kreeg zo veel meer diepte dan ik ooit had kunnen vermoeden. Sindsdien gebeurd het regelmatig dat er mensen m’n pad kruisen die nu zelf kampen met een leegte, of op zoek zijn naar... iets.
Ook Victoria. Gaandeweg onze gesprekken op de (voorlopig) laatste stranddagen verschuift haar perspectief en ontstaat er een kleine opening in haar anders zo rationele en materialistische perspectief. Het retreat met Petri heeft de week ervoor al een aanzet gegeven; een plotseling opgekomen zware rugpijn bij Victoria werd door docent Petri energetisch behandeld, op afstand. Sceptisch als ze was; ze kon niet ontkennen dat die behandeling tot drie keer toe zijn werk deed. Ze kon het niet geloven. Ik wel. :-)
En was ze eerst helemaal niet zeker van haar keuze om langer in India te blijven; na een paar dagen rondhangen (kletsen, eten op het strand bij ondergaande zon, dolfijnen kijken met een bootje, Rikshas pakken richting andere strandjes etc) is ze blij dat ze is gebleven en gaat ze met nieuwe inzichten en ideeën terug naar haar ongetwijfeld luxe woning in Londen. Ze heeft ‘t zelfs over minder gaan werken! Het lijkt erop dat de leegte die ze voelt misschien een uitnodiging is om wat meer aandacht te besteden aan haar binnenwereld en wat minder aan externe, materiële zaken.
Het klinkt vast vergezocht, maar meerdere deelnemers aan het retreat kregen hun eigen moment, zoals de worstelende Franse Dominique, die met zichzelf werd geconfronteerd en bij het verlaten van het retreat toch wat zachter was geworden. Of broodnuchtere Ierse Anne, allergisch (want Katholiek opgevoed) voor iedere vorm van spiritualiteit, maar na haar eigen retreat nu toch voorzichtig iets minder sceptisch. Of rouwende Griekse Ionna, die vijf jaar geleden haar kerngezonde vader verloor en moeite heeft om haar eigen tranen te accepteren. Bij het naar huis gaan leek er wat meer rust te zijn. Heel bijzonder.
Aan het mini-retreat van Jennifer wordt door Victoria en mij uiteindelijk niet meer meegedaan; deze stranddagen waren even nodig. Ik neem in de vroege dinsdagmorgen eindelijk de trein richting Hampi, naar de oude ruïnes zo’n 400 kilometer landinwaarts. De treinrit is heerlijk, op z’n Indisch. Alles is gammel, vies, plakkerig en omdat het buiten snikheet is, staat de airco in de trein op 10. Maar alles werkt en alles draait. Wat een land.
Snel meer over Hampi!