Inmiddels loopt het yoga retreat al weer op z’n eind. De dagen rijgen zich aaneen. Ik heb nauwelijks tijd om te schrijven. Ik ben nu iets meer dan een week in Thailand en het voelt alsof ik al een maand weg ben.

De dromerige tochtjes vroeg in de morgen blijven iedere keer een belevenis. Na de vroege yoga-sessies volgt een dagprogramma met workshops, discussies, meditaties etc. Vaak aan het einde van de ochtend en aan het einde van de middag. De rest van de tijd wordt gevuld met over het eiland scooteren, praten met de mensen die meedoen aan het retreat, de beste koffie van het eiland proberen te vinden, zwemmen in het warme water van de oceaan, op bed uitrusten, nog maar een keer douchen, vers fruit eten, avondeten zoeken en dan op tijd naar bed, want: wekker.

We zijn vorige woensdag met een groepje naar het nabijgelegen eiland Koh Kut gegaan. Best een geinige naam voor een eiland (spreek uit: Ko Koet). Aldaar een paar bezienswaardigheden bezocht waarvan er twee - achteraf - de verkeerde bleken te zijn. Ach, we waren er even uit en het was gezellig!

De deelnemers aan het retreat zijn uit allerlei hoeken van de wereld naar Koh Mak gekomen. Hoe vaak gebeurt het dat je in één ruimte bent met mensen uit: Nederland, België, Duitsland, Denemarken, Frankrijk, Zwitserland, Italië, Spanje, Portugal, Zweden, Noorwegen, Finland, Engeland, Ierland, Griekenland, Thailand, Vietnam, Venezuela, Canada, Iran én Rusland. Allemaal bezig met hetzelfde ding. Gaaf toch? Het heeft iets bijzonders, en verbindend.

Volgens het Iraanse stel (de meest lieve mensen van de hele groep) is de situatie in Iran als volgt: 20% houdt het oer-conservatieve regime in het zadel, 80% háát ze hartstochtelijk. Het lijkt een kwestie van tijd. Ze geven het oude-mannen-bolwerk (80+) nog een paar jaar, maar de jeugd van Iran lijkt niet te stoppen. Ik hoop het voor ze.

Yoga doen in Iran is trouwens geen grap. Het is hartstikke illegaal. Mannen en vrouwen samen in één ruimte en dan ook nog in strakke pakjes… No way.

Is het dan verder allemaal koek-en-ei hier? Dat ook weer niet. Iedereen die wel eens op een retreat is geweest weet vast dat er zich genoeg kan afspelen. Hoeveel yoga je ook doet, het is denk ik vrij menselijk dat niet alles altijd soepel loopt. Zo weigert een dame die ik vorig jaar heb ontmoet in Portugal (op een zelfde soort retreat) met me te spreken. Er was in Portugal even sprake van dat er iets ging ontstaan tussen ons, maar ik heb dat afgeblazen want terug in Nederland was ik helemaal niet meer zo zeker van m’n zaak: het voelde niet goed, sliep slecht, enzovoorts. Tekens aan de wand. Het afzeggen van dat prille contact, anderhalf jaar geleden, heeft tot nu toe als gevolg dat ik volledig door haar word genegeerd :-) Het geeft naast al het moois dat hier gebeurd soms ook een beetje een ongemakkelijk randje. Misschien zorgt het voor de balans. Het is jammer, maar als dat alles is: prima. Ik probeer me er niet te veel door te laten beïnvloeden en doe gewoon m’n ding, met heel veel plezier en gelukkig naar tevredenheid van de deelnemers en docent.

Er zijn genoeg verhalen. Ik heb inmiddels geleerd dat iedere werkvloer of iedere yogaruimte vaak bol staan van verhalen en de die-is-met-die, en die-was-met-die, en toen-gebeurde-dat micro-drama’s. Dus in de herhaling: kop erbij houden en zover als dat gaat uit de buurt van deze dame blijven.

En bovendien: over dit soort kinderachtig geneuzel worden in Iran waarschijnlijk hoofdschuddend de schouders opgehaald.

Volgende bestemming

Ik heb lang getwijfeld over wat m’n volgende bestemming zou worden. Zelfs tot een paar dagen geleden was ik niet zeker wat ik na het retreat zou gaan doen. Ik heb nog ongeveer vier weken en ben er aan toe om te gaan verplaatsen. Hoe leuk dit eilandje ook is, het is erg makkelijk om hier vast te koeken aan een strandstoel.

Ruim 21 jaar geleden ging ik naar Vietnam en Cambodja. Dat was m’n eerste reis en een geweldige ervaring. Een van de plannen was om van hier richting Cambodja en Vietnam te gaan, ik ben tenslotte in de buurt. Ik ben nieuwsgierig om te zien hoe het daar nu is en om te zien of ik nog mensen of plaatsen kan terugvinden. Maar iedereen die ik spreek die daar net vandaan is gekomen zegt dat het in een korte tijd enorm veranderd is, en misschien niet altijd positief. Ook de weerberichten voor Vietnam zijn niet zo best: 11 graden in Hanoi. Meh. Misschien moet ik m’n mooie herinneringen maar gewoon in takt laten en nieuwe herinneringen gaan maken.

Een andere idee is om lekker in Thailand te blijven en bijvoorbeeld naar het noorden te gaan, naar Chiang Mai en omgeving. Ik heb Thailand nog helemaal niet goed gezien, dus heb ik besloten om deze optie te kiezen. Zondag verplaats ik me van Koh Mak terug naar het vaste land en pak een bus richting Bangkok. Na een overnachting (of twee) daar ga ik proberen in Chiang Mai te komen, per bus of per trein.

Tenzij ik m’n plannen komende dagen nog een keer verander. Als een ware Boeddhist probeer ik non-attachment toe te passen en niet te veel te hechten aan m’n voornemens ;-)

Wat wel vast staat: tijd om te gaan!