Zo, het heeft even geduurd, maar hier weer een nieuw teken van leven. Mijn laatste posting kwam uit Nha Trang, en ondertussen ben ik dus in Saigon aangekomen, het hol van de leeuw.
Maar vanuit Nha Trang ben ik eerst nog twee dagen in Mui Ne (moei nee) geweest. Een te rijke toeristen plaats. Het stelt niets voor; een aangesloten rij van peperdure, buitenlandse beach-resorts met namen als Palmira, Bamboo Village en Coco beach. Deze resorts zijn gemaakt voor rijke toeristen die zich een tijdje willen laten pamperen aan het strand. Niet echt mijn plek dus. Gelukkig was mijn verblijfplaats een leuke camping-achtige plaats. Ik had een romantisch zeshoekig bamboo-huisje op palen, waarbij letterlijk alles van bamboo was gemaakt, de deuren, de muren, de ramen, het bed, de badkamer enz enz... Vanuit m'n hut kon ik de zee zien en horen. Vooral 's nachts is dat een heel aangenaam geluid. Het weer in Mui Ne was echt super! Hartstikke warm en het strand daar was als een Bounty-strand.
De meeste tijd heb ik doorgebracht met de medewerkers van het verblijf... potjes poolen, drinken, eten en Vietnamees leren. De mensen zijn zo aardig en gastvrij, en omdat het nu laag-seizoen is hier was ik een van de weinige gasten in het verblijf.
Nu dus in Saigon, na een vijf uur durende busrit met samengeknepen billen en een aantal BDE-tjes (bijna-dood-ervaringkjes). Saigon is een stad van bijna 5 miljoen mensen. Het is warm, luidruchtig, stoffig, druk, hectisch en vooral erg (te) westers. Morgen ga ik op grondiger onderzoek uit. De Australische jongen waar ik in Mui Ne even mee ben opgetrokken zit hier ook ergens, dus die zal ik wel tegenkomen. Ook woont hier een Nederlandse fotograaf van wie ik het telefoonnummer heb gekregen, zal eens horen oftie thuis is.
De tijd lijkt soms wel stil te staan, en ik vergeet steeds welke dag het is. Een hele gave ervaring is dat. Mijn horloge is stuk gegaan en dus vergeet ik ook nog eens de tijd... heerlijk!